Του Φίλιππου Βαμβουκάκη
- Τι λένε τα διαμορφωμένα διεθνή δεδομένα για την Π.Γ.Δ.Μ;
– 98 χώρες μέλη του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα, δηλαδή ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», ενώ 115 χώρες μέλη του ΟΗΕ την έχουν αναγνωρίσει με το προσωρινό όνομα F.Y.R.O.M (Π.Γ.Δ.Μ.), που εμπεριέχει τον όρο Μακεδονία. Επίσης έχει αναγνωριστεί από όλους τους σημαντικούς διεθνείς θεσμούς και οργανισμούς (οικονομίας, πολιτικής, αθλητισμού).
Αυτά ήταν τα πρακτικά αποτελέσματα της «σκληρής» «πατριωτικής» στάσης μέχρι σήμερα!
Ήταν μια κοντόφθαλμη διαχείριση μηδενικού πολιτικού κόστους από το κατεστημένο της χώρας, που χάιδευε -και εξακολουθεί να χαϊδεύει- τα αυτιά ενός ακροατηρίου, το οποίο πορεύεται βάση του φαντασιακού του, σε καθαρά αντιευρωπαϊκή κατεύθυνση. Ο συναισθηματισμός όμως και η κοντόφθαλμη πολιτική οπτική, όταν κρίνονται τέτοια σοβαρά ζητήματα διεθνούς πολιτικής στον πολύπλοκο και αλληλοεξαρτώμενο κόσμο που ζούμε, είναι καταστροφικοί σύμβουλοι.
Το ίδιο καταστροφική όμως μπορεί να εξελιχθεί και μια αφελής, απολίτικη θεώρηση μιας γενικής και αόριστης αδερφοσύνης και ενός αφηρημένου, θολού αφηγήματος περί ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, που δεν δομείται πάνω σε ισότιμες και δίκαιες βάσεις και δε στηρίζεται πάνω στο έδαφος της επιστημονικής ανάλυσης των πολιτικών, κοινωνικών, ιστορικών, νομικών και πολιτισμικών δεδομένων, καθώς και τη γνώση των γεωπολιτικών και οικονομικών διακυβευμάτων στην περιοχή.
- Τι μπορεί όμως να συνιστά τον πατριωτισμό του σήμερα;
-Μια καλά σχεδιασμένη πορεία, που οδηγεί στην ευημερία της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι δηλαδή αυτή η κατεύθυνση, που διασφαλίζει μια δίκαιη κοινωνικά και ισότιμη πολιτικά ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία στην περιοχή. Προϋπόθεση γι’ αυτό αποτελεί η «αποβαλκανοποίηση» των Βαλκλανίων, πάνω σε ένα συλλογικά συνομολογημένο σχέδιο για τον 21ο αιώνα και η αποτροπή της αναβίωσης των εθνοκεντρικών σχεδίων των αρχών του 20ου αιώνα, πριν από την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου το 1913, που καθορίζει και το σημερινό status quo.
Αντίθετα από την ημιμάθεια, που τρέφει τον τυφλό συναισθηματισμό, το φανατισμό και την ανέξοδη «πατριδολαγνεία», είναι η βαθιά γνώση της πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας, του διεθνούς δικαίου καθώς και ο ορθολογισμός, που παραπέμπουν στην ελληνική πνευματική παράδοση και την οικουμενικότητα του ελληνικού πολιτισμού.
Στην Ελλάδα της πολύπλευρης βαθιάς κρίσης όμως, οι όροι έχουν αντιστραφεί: Πατριώτες βαπτίζονται οι κάθε είδους φανατικοί, που κραυγάζουν και οικειοποιούνται τα εθνικά σύμβολα ντροπιάζοντάς τα, και προδότες οι ορθολογικά σκεπτόμενοι, κοινωνικά ευαίσθητοι, ταξικά προσανατολισμένοι, αυτοί που αγωνίζονται για το πραγματικό συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας. Αυτό συμβαίνει δυστυχώς διαχρονικά σε πολλές κρίσιμες για τη χώρα και το λαό στιγμές, όπου η πατριδοκαπηλεία και οι εθνικιστικοί φανατισμοί αδυνατίζουν τη θέση της χώρας, της αφαιρούν συμμάχους και την καταστρέφουν κοινωνικά και οικονομικά. (Πόλεμος του 1897, ήττα στη Μικρά Ασία, εμφύλιος, στρατιωτική χούντα του 1967, κατοχή της Κύπρου, “Μακεδονικό” κτλ)…
Όταν όμως χρειάστηκε η πραγματική αντίσταση και η διεκδίκηση της ελευθερίας της χώρας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αυτή η διαχρονικά καταστροφική κάστα ετερόκλητων «σωτήρων», είτε αδιαφορούσε, είτε είχε «διάβασμα», είτε συνεργαζόταν κρυφά ή φανερά με τον εκάστοτε κατακτητή, δικτάτορα, πάτρωνα κτλ. Λίγες οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
- Ποια όμως είναι τα διακυβεύματα σήμερα, με αφορμή το «Μακεδονικό»;
- Η συνολική εξέλιξη των βαλκανικών χωρών στο υπογάστριο της κεντρικής Ευρώπης, η διασφάλιση της ιστορικής συνέχειας και βιωσιμότητας της FYROM, σε συνάρτηση με τους μεγαλοϊδεατισμούς της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας, αλλά και της ολοένα αυξανόμενης επιρροής της Τουρκίας του Ερντογάν στην περιοχή.
- Ο υφέρπον πίσω από τις διπλωματικές αβροφροσύνες και τις θεωρητικές προθέσεις αλυτρωτισμός της F.Y.R.O.M (βλέπε http://www.wipo.int/edocs/lexdocs/laws/en/mk/mk014en.pdf κυρίως τα άρθρα 3 και 49 του συντάγματός της ) καθώς και οι κραυγές ενός γελοίου, στα όρια της γραφικότητας κινούμενου εγχώριου εθνικισμού, ενός καταστροφικού και ανιστόρητου παραλογισμού, που μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική τραγωδία, όπως πολλάκις συνέβη στο παρελθόν.
- Με ποια θέματα πρέπει λοιπόν να ασχοληθούν οι Έλληνες πατριώτες;
-Με την επιστημονική καταγραφή και τεκμηρίωση των ιστορικών, κοινωνικών, πολιτισμικών, πολιτικών και νομικών δεδομένων, καθώς και την οικονομική, κοινωνική και οικολογική ανασυγκρότηση της περιοχής συνολικά. Με την αντιμετώπιση σε θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο του αλυτρωτισμού και του αναθεωρητισμού και σε συνάρτηση με αυτό, το όποιο όνομα θα πρέπει να διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του κράτους της ΠΓΔΜ έναντι των βαλκανικών γειτόνων του. (Αλβανίας, Σερβίας, Βουλγαρίας).
Η μόνη χώρα που έχει πραγματικό συμφέρον να υπάρχει μια βιώσιμη κρατική οντότητα της ΠΓΔΜ είναι η Ελλάδα. Πρέπει λοιπόν να επιδιώξει προνομιακά καλές σχέσεις με το κράτος αυτό. Όμως πρέπει να καταστήσει σαφές, ότι εθνικιστικές φαντασιώσεις κάθε είδους (στο σύνταγμα, στον προσδιορισμό του έθνους και της γλώσσας, στα σχολικά βιβλία κ.τ.λ.) δεν μπορούν να τύχουν αποδοχής. Εδώ πρέπει σε μια ενδεχόμενη συμφωνία να προβλεφθούν συγκεκριμένα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και να περιγραφούν με σαφήνεια τα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, με εγγυητή τη διεθνή κοινότητα.
Ισότιμες, δίκαιες, με σεβασμό στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες ειρηνικές σχέσεις είναι το ζητούμενο συνολικά στην περιοχή των Βαλκανίων, τα οποία έζησαν σχετικά πρόσφατα την τραυματική εμπειρία του εμφυλίου της Γιουγκοσλαβίας και της επέμβασης του ΝΑΤΟ τη δεκαετία του 1990.
Σε αυτά τα πλαίσια θα ήταν πολύ χρήσιμη η σύσταση μιας μόνιμης διαβαλκανικής επιτροπής πανεπιστημιακών: ιστορικών, νομικών, πολιτικών επιστημόνων και κοινωνιολόγων, η οποία θα αναλάβει να διεξάγει μια συνολική επαναδιατύπωση της πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας της περιοχής. Επίσης να πάρει η χώρα πρωτοβουλίες στον τομέα των πολιτιστικών και εκπαιδευτικών ανταλλαγών, της αδελφοποίησης πόλεων κτλ, για μια πολύπλευρη επαφή, γνωριμία και κατανόηση.
Ακόμα και η εκκλησία της Ελλάδας μπορεί να παίξει εποικοδομητικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση, αντί να αφήνει τους ιεράρχες της να κηρύττουν το μίσος.
Συν-ανάπτυξη των Βαλκανίων, «αποβαλκανοποίηση», ειρηνική συνύπαρξη, κοινωνική, πολιτισμική, οικολογική ανασυγκρότηση, με στόχο την οικονομική ευημερία μέσω της συνεργασίας, είναι τα επίδικα σήμερα.
Όλα αυτά βέβαια με τα σύνορα ανοικτά! Τα Βαλκάνια καθηλωμένα από εθνικιστικές έριδες και αντιπαλότητες, εύκολα θα εξακολουθήσουν να χειραγωγούνται. Οι σχεδιασμοί των αντιδραστικών και υπερσυντηρητικών κύκλων της Ευρώπης επιθυμούν στο σύνολό τους τα Βαλκάνια, ως τη ζώνη «προστασίας» των εύπορων χωρών από τους πρόσφυγες και μετανάστες και ταυτόχρονα, ως την ειδική εκείνη οικονομική ζώνη, -δίχως κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα-, η οποία θα διασφαλίζει την απρόσκοπτη υπερκερδοφορία του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου, μέσα σε ένα πολύ χαμηλών προσδοκιών, για το μέλλον των λαών της περιοχής μας πλαίσιο. Αυτό πρέπει να αποτραπεί και συνιστά ταυτόχρονα το μέγιστο πατριωτικό και ταξικό καθήκον στις σημερινές συνθήκες.
Αλλά αυτά για τους “υπερπατριώτες” της μεγαλοστομίας και της επικίνδυνης ρητορικής, αποτελούν άγνωστα τοπία, όπως επίσης ηθελημένα δεν ασχολείται με αυτά και η «προσφάτως» ανακύψασα «πεφωτισμένη» νεοφιλελεύθερη «ευρωπαϊκή» ακροδεξιά της χώρας…
